Toen gescheiden mensen niet welkom waren in het katholiek onderwijs

Annie Tanghe geeft ons, nu reeds voor de negende maal, een sterk boek, een eerlijk verslag over een van de aspecten van haar ongewoon en moeilijk leven.

Eerder schreef zij over haar kindertijd, over haar schooltijd, de jaren in een internaat en aangrijpende werken over wat haar vader en haar familie werd aangedaan in de repressietijd, de jaren na de wereldoorlog. En aangrijpende gedichten en proza over de liefdes in haar leven.

Als regentes, katholiek en gescheiden was Annie Tanghe’s beroepsleven een ware kruisweg, overschaduwd door de altijd aanwezige hand van de ‘Inrichtende Macht’.

Twintig jaar leeft zij en geeft zij les zonder rust of zekerheid. Intussen tracht zij haar zoontje een veilige en liefdevolle opvoeding te geven.

Men leest dit boek met verbijstering en met verontwaardiging. Maar ook met ontroering om de achteraan afgedrukte Laudatio die haar bij haar op pensioen gaan, werd gebracht. Men leest dit boek ook met bewondering om zoveel moed. Met een, in het boek opgenomen, brief rekent de auteur af met de katholieke eerbiedwaardigen…

De strijd tegen onrecht en tegen de verdrukkende Machten heeft het leven van Annie Tanghe getekend. Slechts weinigen durven openlijk de schuldigen met de vinger aanwijzen. Zij durft dat en zij doet het.

Een moedige schrijfster! Een schokkend boek!

Aleidis Dierick