Een vriend is een geschenk

Krant van West Vlaanderen, 20 maart 2015

“Een gescheiden vrouw was niet welkom
in het katholiek onderwijs”

Annie Tanghe stelt nieuw boek ‘Een vriend is een geschenk’ voor

“Ik schrijf al heel lang. Als kind schreef ik vooral gedichten, nu schrijf ik ook verhalen. Soms lijkt het er op dat ik mijn emoties van me af moet schrijven.” Annie Tanghe stelt ons haar nieuwste boek ‘Een vriend, een geschenk’ voor waarin ze voor het eerst feiten en fictie met elkaar vermengt.

Annie Tanghe (74) is afkomstig uit Kortemark maar woont ondertussen al 34 jaar in de streek. Na haar huwelijk ging ze in Wevelgem wonen, ze bouwde een huis in Moorsele en koos na haar scheiding voor een flat in Gullegem. Annie werkte tot haar 55ste als lerares huishoudkunde. “Eigenlijk heb ik altijd geschreven. Vroeger schreef ik vooral gedichten, later ook verhalen. Ik voel de nood om bepaalde zaken van me af te schrijven. Daarnaast wil ik met mijn gedichten en verhalen ook anderen doen voelen wat ik beleef.” Niet alleen haar gedichten, maar ook het naslagwerk Geen verklikking slagen in dat opzet. Annies vader werd opgepakt door de Witte Brigade, geïnterneerd en later vrijgesproken. “Ik heb heel veel opzoekingswerk voor dat boek gedaan, ik ben zelfs zijn gerechtelijk dossier gaan inkijken. Ik wou het hele verhaal begrijpen en dat was dan nog niet voldoende. Ik wou het ook neerpennen en op die manier mijn vader en andere slachtoffers van de repressie eerherstel bieden.” Annie geeft mee dat ze ook gelezen wil worden.

Berlijnse muur

“Ik was in Berlijn toen de Muur afgebroken werd. Ik was een ooggetuige en dat verhaal geef ik mee in Voor ’t vallen van de muur. Dat boek begint in 1970 met een reis via autostop naar Praag. Ik heb daar Oost-Duitsers leren kennen en het jaar daarna ben ik naar Oost-Duitsland getrokken. Ik ben met hen in contact gebleven en in 1989 heb ik de Val van de Muur meegemaakt. Twintig jaar na de Val heb ik dan mijn boek geschreven. Ik kon er niet mee om dat er zo weinig aandacht ging naar zo’n belangrijke gebeurtenis terwijl het zoveel impact had op de mensen. Ook hier hoor je weer dat ik het boek moest schrijven.”

“Ik voel telkens weer de nood om emoties van me af te schrijven”

In Toen mijn beertje nog gromde schreef Annie verhalen over haar jeugd. Dat boekje lag dan weer onrechtstreeks aan de basis van haar nieuwste boek Een vriend, een geschenk. “Een vriendin had mijn boekje gekocht. Ze vond het zo leuk dat ze me vertelde dat ze ook een boek wou schrijven. Ze vroeg me of ik haar wou helpen. Ze had een relatie gehad met een gescheiden man.”
“Ze schreef dat verhaal neer maar raakte eigenlijk niet verder dan acht bladzijden. Ik ben dan zelf verder gegaan en heb stukken van mijn leven in haar verhaal verwerkt. Uiteindelijk is dat laatste boek niet helemaal autobiografisch, het bevat zowel feiten als fictie-elementen. Net dat maakt het boek anders dan wat ik tot nu toe geschreven heb.”

Eigen verhaal

Tot slot vertelt Annie dat ze al een volgende boek klaar heeft. “In dat boek keer ik echt terug naar mijn eigen leven. Ik stond in het vrij onderwijs (katholiek, red.). Ik deed mijn job heel graag maar na mijn scheiding werd het moeilijk. In het katholiek onderwijs waren gescheiden mensen namelijk niet meer welkom. Ik wil dat verhaal ook delen met anderen, ik wil dat ze weten hoe moeilijk het was en misschien nog altijd is om in katholieke kringen als gescheiden vrouw aanvaard te worden. Misschien maak ik bepaalde mensen kwaad, maar uiteindelijk vertel ik alleen mijn eigen verhaal.”

Caroline Roose
Krant van West-Vlaanderen, vrijdag 20 maart 2015

Koppen, het duidingsprogramma op één werkt aan een reportage over kinderen van de collaboratie. Een van de dames die in de uitzending aan het woord komt is Annie Tanghe die zichzelf een kind van de repressie noemt. Annie was vier jaar toen de oorlog eindigde en ze herinnert zich nog hoe de Witte Brigade haar vader kwam ophalen, hoe hij in het college in Diksmuide gevangen werd genomen en hoe hij later vrijgelaten en vrijgesproken werd. “En dat omdat hij voor de oorlog lid was van het Vlaamsch Nationaal Verbond. Toen de oorlog begon, heeft hij zijn lidmaatschap opgezegd. Hij wou niet in een conflict verwikkeld geraken, maar de buren zagen het anders”, vertelt Annie. Ze geeft nog mee dat ze op zaterdag 28 maart samen met een cameraploeg van Koppen naar het college van Diksmuide trekt. “Het is de bedoeling dat ik daar vertel wat er met mijn vader gebeurd is.” (Lien)