Annie Tanghe

Voorstelling en bespreking van mijn boek ‘Geen verklikking’ en mijn dichtbundel ‘Nooit gebroken moed’

Graag wil ik me even voorstellen aan de lezers van ‘Peper en Zout’. Ik ben Annie Tanghe, 68 jaar en woon in Gullegem. Ik ben geboren in Kortemark juist voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Ik ben geïnteresseerd in beide wereldoorlogen. De verhalen van mijn ouders zullen er wel voor iets tussen zitten. Van in mijn prille jeugdjaren schrijf ik gedichten, maar ik heb die naderhand allemaal vernietigd. Toch moet het schrijven me een beetje in het bloed zitten want sindsdien heb ik al vier dichtbundels en een boek uitgegeven. Mijn vorige dichtbundels gaan over leven, liefde, dood, pijn en afscheid.

Mijn boek ‘Geen verklikking’ behandelt de repressie na Wereldoorlog Twee in Kortemark, heel in ’t bijzonder wat gebeurde op 8 september 1944 en wat er op volgde. Die dag kwam de witte brigade mijn vader halen om weg te voeren op een camion waarop gepekt stond ‘vervoer van zwarte beesten’. Ik was pas vier en een half jaar en kon dit niet duiden. Ik kon niet begrijpen dat die roepende, tierende, schreeuwende bende zomaar mijn onschuldige vader kwam meenemen. Na een jaar was vader vrij. Er werd veel over gepraat bij ons thuis. Toen mijn vader oud was vertelde hij ook graag, maar met pijn, over wat hij meegemaakt had in de drie kampen waar hij verbleef. In 2000 is mijn vader gestorven en na een tijdje wilde ik het verhaal van mijn vader op papier zetten en zogezegd postuum eerherstel brengen aan deze rechtgeaarde Vlaming en de zovele anderen die na de oorlog onschuldig opgepakt werden. Ik ben mijn boek beginnen schrijven met alles wat ik nog wist en wilde toen ook het gerechtelijk dossier uitschrijven. Maar dat was niet zo eenvoudig. Mijn vader had de vrijspraak gekregen en in zo’n geval mogen die repressiedossiers niet ingezien worden. Ik heb volgehouden bij het Krijgshof en eindelijk toestemming gekregen vaders dossier uit te schrijven. Zo ontstond mijn boek ‘Geen verklikking’. Ik heb getracht dit verhaal zo objectief mogelijk te schrijven zonder mijn emoties erin te verwerken. Ik heb ook nog veel verzwegen om bepaalde mensen in Kortemark niet te kwetsen. Maar na het schrijven van mijn boek was ik niet helemaal voldaan.

Toen ben ik begonnen aan gedichten over die periode, om zo dit tijdperk ook emotioneel te kunnen verwerken. Ik had immers decennialang gezwegen over dit onderwerp tegenover vrienden en bekenden. Eindelijk heb ik kunnen uiten wat ik als klein meisje toen gevoeld en meegemaakt heb. Ik heb die gedichten in een wat archaïsche stijl geschreven en ook rijmend.

In 2006 had ik het voorrecht om het vroegere interneringskamp in Sint-Kruis , waar vader ook vier maanden verbleef, te bezoeken. Dit is nu een marinekazerne. Ik heb daar kunnen foto’s nemen van de vernieuwde barakken en van nog twee originele muurschilderingen uit de tijd van de gedetineerden. Deze foto’s zijn te bekijken in mijn nieuwste dichtbundel ‘Nooit gebroken moed’. Ze zijn nooit eerder gepubliceerd en de muurschilderingen zullen wellicht binnenkort verdwijnen.

Door het schrijven van mijn boek en die dichtbundel heb ik mijn vader in eer kunnen herstellen en daar ben ik fier op. Ik ben vader dankbaar voor de rechtgeaarde Vlaamsgezindheid die hij mij meegaf.

Annie Tanghe

Nooit gebroken moed is niet meer te verkrijgen.