Chambretten en mismeesterde seks

Tijdschrijft Vl@s van de Vlaamse actieve senioren januari 2013

Naam: Annie Tanghe
Woonplaats: Gullegem
Geboren: 20 april 1940 In Kortemark.
Opleiding: regentes huishoudkunde, afgestudeerd aan de normaalschool van het Sint-Jozefsinstituut in Tielt.
In diverse scholen lerares huishoudkunde, koken, handwerk, voedings-en dieetleer, ziekenverzorging, kinderverzorging, textielwarenkennis,handel, kunstgeschiedenis …en wetenschappen in het BSO. Zo ging dat vijfendertig jaar lang. Niet altijd gemakkelijk, want haar scheiding resulteerde ook in ontslag. Tot in de jaren zeventig werd een gescheiden lerares gebroodroofd in het door congregaties bestuurde katholiek onderwijs.
Vl@s-lid: van de afdeling Kortrijk sinds een zestal jaren.
Leest bij voorkeur romans, maar evenzeer boeken en verhalen over de twee wereldoorlogen.

Schrijven en dichten is de rode draad in een aangenaam gesprek dat zich over een namiddag uitstrekte in haar gezellige en zeer persoonlijk ingerichte woonkamer waar zelfs een tatsekop(*) niet ontbreekt, naast een collectie schelpen en van reizen meegebrachte stenen, eierdopjes en een ei-weegschaal. Meer nog, een opmerkelijk goede lichtinval is sfeerbepalend.

Annie Tanghe praat niet alleen vlot, zij is een bijzonder goede vertelster. Haar verhalen en reflecties vertrouwt zij aan papier en computerscherm toe. Zij vertelt over haar vaderbinding, over jeugdherinneringen, over trauma’s zoals als kind je vader zien oppakken en wegvoeren, als over het ondergaan van een echtscheiding en het beleven van een nieuwe relatie. Niets menselijks is haar vreemd.
Als zestienjarige schreef zij al gedichten. Dat leidde zelfs tot een publicatie in het toenmalig tijdschrift ‘Vlaanderen’. In 1979 volgde de uitgave in eigen beheer van de dichtbundel Loflied voor een stille gek. “ Als ik die gedichten herlees, sta ik er nog steeds achter. Je moet ze projecteren tegen de toenmalige tijdsgeest. Nog net als toen komen zinnen, gedachtenconstructies…in mij op. Ook ’s nachts. “Als ik die niet snel opschrijf, gaat hun scherpte verloren” aldus Annie Tanghe

In 1986 volgde de dichtbundel De kleine dwaasheid over echtscheiding, relatie en pure liefdeslyriek. Mij treft bij het doornemen van deze bundel de inleidende zin: “Herinneringen zijn de wijnkelders van de geest.” Haar poëzie is loutering en de transformatie van ervaringen, positieve en negatieve, maar beschouwing en levenswijsheid.

Haar vader, een sterke figuur, nauwgezet, maar vooral een goede vader, zoals zij ervaarde, werd repressieslachtoffer omwille van Vlaamsgezindheid en een burenruzie. Er volgde internering, maar geen veroordeling. Op eigen verzoek werd hij gevonnist en… vrijgesproken. Maar de littekens die Annie Tanghe opliep als kind, dat alles zag en beleefde, toonde zij in haar boek Geen verklikking (2004). Het overlijden van haar vader vormde de directe aanleiding voor het boek dat een regelrecht eerherstel inhoudt voor haar vader en een aanklacht vormt tegen de onrechtvaardige behandeling van repressieslachtoffers, hun kinderen en naaste familieleden. Het boek geeft ook een inkijk in haar zoektocht naar het gerechtelijk dossier over haar vader. In 2007 werden tien repressiegedichten gebundeld (Nooit gebroken Moed, naar het Gebed voor het vaderland) met een voorwoord van Aleidis Dierick. Eerder, in 2006, verscheen Wachten…waarom niet? Met natuur- en liefdesgedichten. In 2009 volgde een bundel verhalen Voor het vallen van de Muur, over haar vriendschappen over het IJzeren Gordijn heen.

In het voorjaar van dit jaar werd Toen mijn beertje nog gromde uitgegeven, een collectie sterke persoonlijke verhalen die de lezer leidt langs het drastisch einde van haar beertje Berry en meteen ook van haar kinderlijke fantasie, over het wedervaren in de ‘bewaarschool’ eerste en plechtige communie die geurden naar bruin bier dat samen met krulspelden voor mooie haarlokken zorgde. De opgelegde beroepskeuze komt aan bod, maar ook het benepen internaatsleven, de quasi totale afwezigheid van seksuele voorlichting. “We waren op gebied van seks helemaal mismeesterd”, lezen we. Heel persoonlijke verhalen, maar tegelijkertijd bijzonder herkenbaar.

Het verhaal van Annie Tanghe is bijlange niet uitverteld. Het schrijven van een roman is een volgende uitdaging.

Johan Velghe

*Tatsekop: West-Vlaams voor een ijzeren drieledig werktuig, dienstig voor het herstellen van schoenzolen. Ook een uitgeholde en met een kaarsje voorziene biet.

‘Toen mijn beertje nog gromde’ is uitverkocht en niet meer te verkrijgen