Annie Tanghe schrijft boek over haar Kortemarkse kinderjaren: “Toen mijn beertje nog gromde”

Krant van West Vlaanderen, 22 juni 2012

Annie Tanghe (72) is als schrijfster niet aan haar proefstuk toe. De jongste decennia bracht ze al enkele dichtbundels uit, tot ze in 2004 over een heel andere boeg gooide. Met ‘Geen verklikking’ bracht ze het verhaal van haar vader, timmerman Jules Tanghe die tijdens de repressie ten onrechte geïnterneerd werd en nadien vrijgesproken. In 2009 volgde ‘Voor het vallen van de muur’ over de Berlijnse Muur, waar ze zelf persoonlijke herinneringen aan had. En nu is er een nieuw autobiografische boek dat zich bijna helemaal in Kortemark afspeelt.

Zwart Zieltje

“Het zijn in feite tien losse verhaaltjes die zich situeren tussen pakweg 1940 en 1960”, zegt Annie. Op het eerste verhaaltje is de titel gebaseerd. Het gaat over haar beertje Berry. “Ik moet drie jaar geweest zijn toen ik het kreeg. Het was voor mij heel belangrijk. Ik kon het soms horen grommen en mijn vader zei dat het waar was. Zo werd mijn fantasie werkelijkheid. Mijn moeder was een strenge onderwijzeres en kon daarin niet meeleven. En op zekere dag gooide ze mijn Berry in de Leuvense stoof. Ik was een jaar of tien. Het was echt een drama!”
In de bewaarschool op Kortemark-Elle zat Annie bij zuster Candida. “Er was maar één klas, met verschillende leeftijden. In het eerste leerjaar zat ik dan bij zuster Borgia die ‘zuster Beuzje’ genoemd werd. Ze leerde ons over ons zieltje dat helemaal zwart zou worden als we doodzonde deden. Dat betekende de hel. Ik werd bijna ziek van daarop door te denken. Ik wist dat ik vol dagelijkse zonden zat maar daar kon ik mee leven. Na een tijdje vagevuur zou ik toch in de hemel komen. Pas toen ik 27-28 jaar was geraakte ik af van dat begrip ‘zonde’ af. Wat duurde het lang eer wij volwassen durfden denken in die tijd.”

Huishoudkunde

In dezelfde sfeer vertelt Annie over haar eerste en plechtige communie. “Die plechtige communie op 1 juni 1952 is waar ik haast het meest heb naar verlangd in mijn hele leven. Ik telde de dagen elke avond af in mijn bed.”
Dan volgt haar wedervaren in het Margareta Maria Instituut waar ze voor boekhoudster zou leren om haar vader te kunnen helpen bij zijn bureauwerk.” “Het begon daar slecht, want ik kende te weinig Frans. Juf. Pauline Lyagre op Kortemark-Elle was veel ziek geweest en geen enkele van de vervangsters kon goed Frans geven. In mijn eerste opstel had ik 33 fouten maar ik heb dat kunnen ophalen”. Toen Annie 14 was, besloot haar moeder dat boekhouden niet zo’n goed idee was en dat Annie huishoudkunde zou studeren. Zo kwam ze in Torhout terecht in wat we nu het sociaal-technische noemen. Na het middelbaar ging het naar het regentaat in Tielt. “Ik had het daar lastig. Het was veel strenger dan in Torhout, maar ik haalde mijn diploma en daar stond ik dan voor het leven. Ik voelde het aan als het stappen in een groot donker gaat waar ik niets, maar ook helemaal niets kon zien.”
Het is meteen het einde van Annies nieuwe boek, waarin niet enkel vele Kortemarkenaars zich zullen in herkennen. Het verhaal is universeel en schetst goed de tijdsgeest van toen.

Roman?

Tussendoor vertelt Annie over haar goede vriendin Astridje uit café De Zon in de Gitsstraat, over haar eerste vlinders in haar buik met een Griek in Brugge, over tante Martha Tanghe en tante Margrietje Vanthourout. En er is ook het dramatische en aangrijpende verhaal van Lisa die uit het leven stapte…
“Een volgend boek ? Wat weet ik nog niet. Maar eigenlijk zou ik graag eens een roman schrijven, maar ik weet niet of ik dat zou kunnen. Ik heb zelfs al een verhaal, het zou een mengeling van waarheid en fictie worden…” besluit Annie

Noel Maes

‘Toen mijn beertje nog gromde’ is uitverkocht en niet meer te verkrijgen

terug


	Annie Tanghe schrijft boek over haar Kortemarkse kinderjaren: “Toen mijn beertje nog gromde” Krant van West Vlaanderen, 22 juni 2012 Annie Tanghe (72) is als schrijfster niet aan haar proefstuk toe. De jongste decennia bracht ze al enkele dichtbundels uit, tot ze in 2004 over een heel andere boeg gooide. Met ‘Geen verklikking’ bracht ze het verhaal van haar vader, timmerman Jules Tanghe die tijdens de repressie ten onrechte geïnterneerd werd en nadien vrijgesproken. In 2009 volgde ‘Voor het vallen van de muur’ over de Berlijnse Muur, waar ze zelf persoonlijke herinneringen aan had. En nu is er een nieuw autobiografische boek dat zich bijna helemaal in Kortemark afspeelt. Zwart Zieltje “Het zijn in feite tien losse verhaaltjes die zich situeren tussen pakweg 1940 en 1960”, zegt Annie. Op het eerste verhaaltje is de titel gebaseerd. Het gaat over haar beertje Berry. “Ik moet drie jaar geweest zijn toen ik het kreeg. Het was voor mij heel belangrijk. Ik kon het soms horen grommen en mijn vader zei dat het waar was. Zo werd mijn fantasie werkelijkheid. Mijn moeder was een strenge onderwijzeres en kon daarin niet meeleven. En op zekere dag gooide ze mijn Berry in de Leuvense stoof. Ik was een jaar of tien. Het was echt een drama!” In de bewaarschool op Kortemark-Elle zat Annie bij zuster Candida. “Er was maar één klas, met verschillende leeftijden. In het eerste leerjaar zat ik dan bij zuster Borgia die ‘zuster Beuzje’ genoemd werd. Ze leerde ons over ons zieltje dat helemaal zwart zou worden als we doodzonde deden. Dat betekende de hel. Ik werd bijna ziek van daarop door te denken. Ik wist dat ik vol dagelijkse zonden zat maar daar kon ik mee leven. Na een tijdje vagevuur zou ik toch in de hemel komen. Pas toen ik 27-28 jaar was geraakte ik af van dat begrip ‘zonde’ af. Wat duurde het lang eer wij volwassen durfden denken in die tijd.” Huishoudkunde In dezelfde sfeer vertelt Annie over haar eerste en plechtige communie. “Die plechtige communie op 1 juni 1952 is waar ik haast het meest heb naar verlangd in mijn hele leven. Ik telde de dagen elke avond af in mijn bed.” Dan volgt haar wedervaren in het Margareta Maria Instituut waar ze voor boekhoudster zou leren om haar vader te kunnen helpen bij zijn bureauwerk.” “Het begon daar slecht, want ik kende te weinig Frans. Juf. Pauline Lyagre op Kortemark-Elle was veel ziek geweest en geen enkele van de vervangsters kon goed Frans geven. In mijn eerste opstel had ik 33 fouten maar ik heb dat kunnen ophalen”. Toen Annie 14 was, besloot haar moeder dat boekhouden niet zo’n goed idee was en dat Annie huishoudkunde zou studeren. Zo kwam ze in Torhout terecht in wat we nu het sociaal-technische noemen. Na het middelbaar ging het naar het regentaat in Tielt. “Ik had het daar lastig. Het was veel strenger dan in Torhout, maar ik haalde mijn diploma en daar stond ik dan voor het leven. Ik voelde het aan als het stappen in een groot donker gaat waar ik niets, maar ook helemaal niets kon zien.” Het is meteen het einde van Annies nieuwe boek, waarin niet enkel vele Kortemarkenaars zich zullen in herkennen. Het verhaal is universeel en schetst goed de tijdsgeest van toen. Roman? Tussendoor vertelt Annie over haar goede vriendin Astridje uit café De Zon in de Gitsstraat, over haar eerste vlinders in haar buik met een Griek in Brugge, over tante Martha Tanghe en tante Margrietje Vanthourout. En er is ook het dramatische en aangrijpende verhaal van Lisa die uit het leven stapte… “Een volgend boek ? Wat weet ik nog niet. Maar eigenlijk zou ik graag eens een roman schrijven, maar ik weet niet of ik dat zou kunnen. Ik heb zelfs al een verhaal, het zou een mengeling van waarheid en fictie worden…” besluit Annie Noel Maes ‘Toen mijn beertje nog gromde’ is uitverkocht en niet meer te verkrijgen terug
Design by To The Dot annie@annietanghe.be