Annie Tanghe, dochter oorlogskind
De meeste mensen kennen mij als een doodgewone huisvrouw, een lerares op pensioen.
Ik ben geboren in Kortemark, West Vlaanderen, juist 3 weken voor de tweede wereldoorlog uitbrak. Is het daarom dat ik mij bijzonder interesseer aan die oorlog? Ook de eerste wereldoorlog grijpt me aan, de vertellingen door mijn ouders zullen er wel voor iets tussen zitten.
Ik schrijf gedichten sinds mijn pubertijd. Ik heb die mettertijd allemaal vernietigd. Maar later heb ik me weer aan het schrijven gezet, over de natuur, de liefde, het verlies, de diepe gevoelens waarmee een mens te kampen heeft. Met als resultaat vier dichtbundels met verzen waarmee ik mensen kan laten meevoelen wat er in mij kan omgaan en waarmee ik kan verwoorden wat er ook soms in hen omgaat. Poëzie schrijven is voor mij soms een verplichting, een noodzaak.
Het einde van de tweede wereldoorlog was voor mij geen feest, want dan kwam de witte brigade mijn vader afhalen. Als kind begreep ik er niets van. Later ben ik langzaam beginnen te begrijpen wat er toen aan de hand was. Toen mijn vader in het jaar 2000 stierf, ben ik beginnen schrijven aan een boek over het einde van de oorlog, zijn internering, zijn thuiskomst, zijn vrijspraak. Ik heb ook zijn gerechtelijk dossier kunnen inkijken en het resultaat daarvan is mijn boek ‘Geen Verklikking’. Ik wilde met dit boek een eerherstel brengen aan mijn overleden vader, die een jaar onschuldig gezeten heeft en dat is me ook gelukt.
Schrijven, poëzie
Een boek is heel wat anders dan poëzie. Mijn tweede boek ‘Voor het vallen van de muur’ werd in 2009 gepubliceerd, twintig jaar na het vallen van de Berlijnse muur. Het bevat mijn herinneringen, ervaringen en inzichten opgedaan tijdens mijn vele reizen naar vrienden in de DDR voor het vallen de muur in 1989.
Mijn derde boek, ‘Toen mijn beertje nog gromde’ werd gepubliceerd in 2012. Het bevat flarden uit aan mijn jeugd- en kinderjaren.
Eind 2014 rolde mijn vierde boek uit de persen: ‘Een vriend is een geschenk’. Het is een verhaal over liefde, vriendschap, maar ook over scheiding en pijn.
Ik word zeker geen veelschrijver, want ik lees graag, de laatste tijd vooral over de repressie na wereldoorlog twee. Het dagelijks reilen en zeilen van de maatschappij laat mij ook niet onberoerd. Zoveel onderwerpen interesseren mij dat ik tijd tekort zal komen om in mijn leven echt wijs te worden. Want ik hou ook van niets doen, zalig in de zon liggen en luisteren naar het geruis van de bomen en de vogels die in de verte fluiten. Ik zing ook graag en hoor graag zingen, vooral Vlaamse liedjes. Alleen de boze mensen zingen niet.
Verzamelen & lezen
Ik ben ook een verzamelaar, van bruine glazen flessen bijvoorbeeld. Ik heb er zo’n 200 tal in mijn bezit. Ik hou van ruwe glazen voorwerpen, niet verfijnd zoals kristal. Daarnaast verzamel ik ook oude glazen peper-en zoutvatjes. Mijn verzameling bevat eveneens enkele oude eierdopjes in keramiek en porselein. Maar dit betekent geen verzamelwoede. Wat ik vind of krijg neem ik aan.
Ik heb ook zo’n 700 tal oude weerspreuken. Lezen en schrijven zijn zowat mijn hoofdbezigheid en gezellig praten en filosoferen met vrienden en vriendinnen vind ik enig. En dat men dit nu ook met de PC kan is fantastisch.
De toekomst
Ik ben een boek aan het schrijven over mijn reaffectatie, als gescheiden vrouw in het Katholiek onderwijs.
Ik schrijf ook nog gedichten, misschien groeit hieruit ook nog een publicatie.